No outono vimos o conto "o carballo con botas" de Anxo Moure. Despois trouxemos a clase botas, xapatillas e tenis vellos que pedimos aos papás e fixemos varias plantacións de carballos que non naceron e despois de glicinias que a pesar de tódolos coidados tamén nos fallaron ....ou igual foi por exceso de coidados.
Finalmente fixemos outra cousa que foi todo un éxito e que xa vos contaremos en breve.
E o día 24 fomos á Biblioteca a ver a Anxo Moure, que nos encantou. Foi unha actividade organizada polo equipo da biblioteca con motivo do Día do Libro. Pasámolo xenial e despois acompañounos a ver as nosas clases e o que tíñamos plantado. Podedes ver os videos na entrada do Blog da Biblio premendo AQUÍ.
Aquí estamos nunha das plantacións:
Cando veu con nós a clase , montado no seu Nubinete!
Este ano para conmemorar o Día do Libro o equipo de dinamización da Biblioteca propúxonos transformar as portas da clase en portadas de conto.
Nós escollimos o de "LOLA CON ALAS" entre moitos da clase, porque así todos podíamos participar dalgún
xeito… O conto trata de como os estímulos que proceden da arte e as
cores poden cambiar o estado de ánimo dos nenos e aumentar a súa
sensibilidade artística. Ademáis é un conto moi divertido e creativo que fomenta a
colaboración e a creatividade.
Lola está triste, soa na
habitación e todo lle parece gris... menos o cadro da parede cheo de coloridos paxaros. Así que decide
poñerse algo de cor e comeza cun sombreiro verde, medias amarelas, zapatos azuis, vestido rosa…
Logo pinta a cara de azul, os brazos a raias laranxas, a punta dos dedos de morado, a boca de vermello e conforme o fai, vaise poñendo de mellor humor. Tanto que ata
consigue voar e pasar unha tarde
divertida cos paxaros fantásticos do seu cadro.
A autora-ilustradora desta historia é POLLY DUNBAR. Naceu en Stratford-upon-Avon (onde tamén o fixo William Shakespeare) e comezou a ilustrar libros con 16 anos
ata graduarse en Arte en 1999. A súa nai Joyce Dunbar é a autora de
libros infantís, e o seu pai traballou como ilustrador e como profesor de arte.
Pola Pascua fixemos estos pitiños. Os nenos pintaron con pintura acrílica as bolas de porexpan e despois engadimos plumas e ollos coa pistola de silicona. Logo tivemos que contar e repartir os ovos de chocolate para facer un paquete cos anacos de tul. Para rematar metimos o pitiño dentro. Esperamos que vos gustaran e que os compartiran.
Polo visto a orixe da tradición dos ovos ven xa desde a Idade de Xeo. Despois do inverno, e cando xa case non
quedaban provisións, coa chegada da primavera volvían as aves e comezaban a poñer ovos,
dos que se alimentaban os seres humanos ata que podían volver cazar coa
chegada de mellores temperaturas. Máis adiante como no cristianismo os ovos considerábanse carne, non podían comerse na cuaresma e comezaron a gardalos cocidos. Posteriormente pasaron a decorarse para facer regalos con eles e a elaborarse de chocolate... Máis curiosidades sobre esta costume podedes velas na Wikipedia.
Material: bolas de porexpán tul laranxa e amarelo pintura acrílica ollos móviles plumas paos de brochetas
A partir do conto "A que sabe a lúa", fixemos unha experiencia na que empregamos os cinco sentidos: escoitamos, miramos, ulimos, tocamos e sobre todo saboreamos!.
Comenzáramos esta actividade en decembro cando contamos este conto editado por Kalandraka no que os animais da selva se axudan entre todos para conseguir probar un anaquiño de lúa. Un libro
redondo como a lúa chea e moi saboroso que nos ensina que
as cousas compartidas sempre saben moito mellor.
Comezamos probando as obleas, que se parecían moito á lúa do conto, e seguimos cos queixos que nos mandastes e logo con palomitas, gusanitos e incluso probamos as laranxas ácidas da horta...
Tamén incluimos as diferentes galletas que traen para compartir na actividade da maleta viaxeira. E son moi coidadosos coas diferentes intolerancias que temos na clase: sempre queren comprobar se as merendas que traen teñen lactosa, plátano, ovo ou gluten!. Nesta montaxe están algunhas fotos das primeiras degustacións:
Na clase contamos o conto "ROSA CARAMELO" para falar de coeducación e igualdade. No conto Margarita é unha elefanta que, como todas as da súa manada,
vive moi protexida comendo só flores rosa, adornada de laciños rosa... Todas teñen unha preciosa pel de cor
rosa caramelo... menos Margarita, que vive presionada por seus pais aos que lles
dá vergoña que a súa filla non sexa
igual que o resto. Margarita está triste por non ser tan bela como o resto aínda que se esforza moito. Pero mentres as elefantas
viven encerradas, poden ver que os elefantes viven e devírtense libres pola sabana. Un día Margarita decide fuxir do terreo valado
das elefantas... ¡para xogar con eles na sabana e ser libre!. O resto de
elefantas cando a ven tan feliz acaban seguíndoa e desde entón, non hai distinción entre elefantes e
elefantas: todos viven xuntos no mesmo lugar, comparten as mesmas costumes e
teñen unha fermosa cor gris... e son libres e iguais!
Entre todos pintamos o mural da sabana onde viven os elefantiños e fomos analizando o conto: o xeito de pintalo, o tamaño dos elefantes e as árbores, as cores e sobre todo o problema que plantexa: entenderon moi ben a inxustiza da realidade das elefantiñas cando lles propuxen que só un grupo deles podería ir xogar no patio de area mentras o resto tería que quedarse na clase ou no porche...
Rosa Caramelo é un dos títulos que Adela Turín e Nella
Bosnia publicaron en Italia, entre 1975 e 1980. A súa intención era denunciar
a discriminación da muller e reivindicar unha reformulación das estruturas sociais
e dos roles de xénero establecidos. Este conto que editou aquí Kalandraka é
unha boa ferramenta para traballar a coeducación e a igualdade.
