Onte Mónica trouxo unha caixa moi grande ao colexio... dentro podiamos escoitar algo que rebulía e piaba. Tardamos un ratiño en abrila e intentamos adiviñar o que podería haber dentro. Colocados no sitio de reunión e despois de pensar un bó rato , abrimos a caixa e ...
¡SORPRESA!
eran dous preciosos pitiños de cores amarela e castaña
As nosas caras eran un conxunto de expresións de sorpresa, emoción, asombro e sobre todo de tenrura...
Estabamos emocionados e todos querían tocalos. Antes de nada deixamos que bebesen e que comesen. Mónica contounos que eran oito pitiños de sete días e que os outros estaban coa nai no galiñeiro e ensinounos duas fotos da galiña. Ca
ndo xa estaban tranquilos e acostumados a vernos (e a oirnos), comenzaron a pasear no medio da roda e as extender as plumas e dar pequenos paseiños,e así, pouco a pouco, un a un, os nenos foron pasando, primeiro a puntiña dos dedos e logo toda a man, por riba dos pitiños. Os comentarios foron de todo tipo: sobre a cor, o tamaño, o suaves que eran , o quentiños, que si nos picoteaban os dedos... A pesar dos achuchóns que lles demos, debían estar relaxadiños, porque hasta se deixaron levar polas urxencias fisiolóxicas habituais nos pitiños, co correspondente barullo dos rapaces porque se nos cagaran na clase... (Ou eso... ou estaban cagadiños de medo! )
ndo xa estaban tranquilos e acostumados a vernos (e a oirnos), comenzaron a pasear no medio da roda e as extender as plumas e dar pequenos paseiños,e así, pouco a pouco, un a un, os nenos foron pasando, primeiro a puntiña dos dedos e logo toda a man, por riba dos pitiños. Os comentarios foron de todo tipo: sobre a cor, o tamaño, o suaves que eran , o quentiños, que si nos picoteaban os dedos... A pesar dos achuchóns que lles demos, debían estar relaxadiños, porque hasta se deixaron levar polas urxencias fisiolóxicas habituais nos pitiños, co correspondente barullo dos rapaces porque se nos cagaran na clase... (Ou eso... ou estaban cagadiños de medo! )
