Un dos primeiros enredos da humanidade foi xogar co que tiñan a carón: pedras, paos, osos... e por suposto a terra, a auga e........ a lama. Os nenos levan dentro ese afán por tocar e manipular todo o que teñen á mán, e máis se de xeito habitual lles decimos: "non collas eso, no toques aquelo, non te molles, non te metes nas pozas..."
O primeiro día que voltou a choiva, non sei si lembrades que lles puxen aos pequenos a escena da película "Cantando baixo a choiva". Encantoulles, sobre todo eso de ver a un adulto facendo aquelo que sempre lles decimos que non fagan: meterse nas pozas e baixo as pingueiras!. O seguinte día que choveu, foi tanta a auga que caía, que non baixamos ao patio..... pero moitos insistian en que "eles TIÑAN BOTAS DE AUGA e querían imitar a Gene Kelly chapuzando!"
Outra das cousas máis atraintes para os nenos e as nenas, aparte de enredar coa auga, é poder mesturala coa area e coa terra. No patio temos cubos e pás, para que xoguen coa area, pero unha das normas é que non poden coller auga nos cubos: pois sempre hai algún que o intenta, e cando non poden cos cubos, atopan botes de iogur e cando ven que eso tampouco... algún xa probou a sacar auga do baño en buches na boca!. E claro, imos ampliando as normas cada vez que atopan unha excepción... Eso é un indicativo do placer que lles proporcionan as actividades realizadas manipulando todo tipo de materiais. No currículo de infantil está favorecer as actividades manipulativas con distintos materiais e texturas.
 |
| non é a nosa mán, ... pero non por falta de ganas |
Por non poñernos a amasar na lama, e non por falta de ganas, hai uns días puxémonos a amasar barro na clase: primeiro bolas, logo churros e logo intentamos facer cuncas ou platos e acabamos facendo "esculturas de outono"... Despois incrustaron todo tipo de materiais que tíñamos pola clase: pedriñas, sementes e froitos de camelias, palliñas, cunchas, cocos e landras... cada un o que máis lle gustaba dentro dos materiais que fomos escollendo. Uns foron moi simétricos, outros minimalistas, outros puxeron todo o que lles collía... algúns tiñan moi claro o que poñer, outros foron poñendo o que escollía o amigo e varios foron por libre!.
Cando secaron, déronlle unha man de barniz e xa vedes que bonitas nos quedaron!. E por suposto, coma sempre, non daban esperado a que secaran de todo: non temos paciencia!
(a música de fondo é un vals de Johann Strauss)
