AS CABAZAS E O SAMAÍN



A nosa cabaza

       Estos son días de medo, de Halloween e Samaín, xa que a estas alturas conviven xuntos a tradición e máis as costumes alléas. Aínda que non son tan alléas porque esta é una tradición  de ida e volta, xa que foron os emigrantes irlandeses os que a que levaron a América. Alá acabou convertida nunha especie de antroido de outono e agora impónse cada vez máis  entre nós, influidos moitas veces polas películas, por eso vemos zombies, mostros e vampiros e bruxas…

       O Samaín era unha celebración de orixe celta que o cristianismo reconvirteu no Día de todolos Santos. Esta festa levaba unhas décadas olvidada, pero nos últimos años estase volvendo a recuperar.

     

      A noite do 31 de outubro comeza o Ano Novo Celta, remata o verán e entra o inverno. O Samaín representaba o ritual da última colleita e o regreso dos rebaños ás cortes. Esta noite as ánimas dos defuntos atravesan a porta que separa o mundo dos vivos e dos mortos e visitan as casas das súas familias, onde eran benvidos, para quentarse e comer. Esta tradición servía para  que os  vivos recordasen e rendesen culto aos antepasados falecidos, e por eso os galegos temos tan arraigada a tradición da visita aos cemiterios para lembrar aos defuntos e poñerlle flores.

     

            Pola contra, as animas malignas tiñan que ser afastadas, polo que os celtas metían candeas dentro dos cráneos dos enemigos mortos e poñíanas nos cruces dos camiños e dos castros. As cabezas dos enemigos eran consideradas un elemento de carácter sagrado que protexía e daba prestixio ao posuidor. Adornaban con elas as portas das súas casas, xa que os celtas creían que o espíritu e a forza dos enemigos estaba nas cabezas e así quedaban coa súa forza. De ahí ven a orixe de tallar as cabazas como se fosen cabezas.

Mais nos vale, porque na clase non ía ser moi doado valeirar cráneos!

     A cabaza de Anxo éra moi dura  e xa nos costou abondo baleirala, en cambio a de Irene como era pequeniña foinos máis doada. Cando as rematamos, despois de facer a sopa e o biscoito de cabaza , metémoslles candeas dentro e cando chegaron pola maná todas as luces estaban apagadas... pero estes nenos son uns destemidos que nos lle teñen medo a nada! Ou eso era o que se vía nas caras, aínda que o medo é libre…

 (Este é un  vídeo elaborado pola biblioteca do Ceip Mestres Goldar coa canción do grupo Mamá Cabra, incluida en "Patatín, patatán"). E segue  outro divertido video de esqueletos que nos sirve para contar e rimar. E para rematar, un pouquiño máis de historia.

  

E picade aquí abaixo para saber máis sobre a historia do Samaín.



O samaín   (clic)