Un día na clase estábamos a contar un conto no que un neno gardaba cada día nunha caixa unha cousa bonita para regalarlle a seu pai, cando este volvese dunha longa viaxe por África. E, sin saber moi ben cómo, acabamos saíndo polos cerros de Úbeda... como nos pasa moitas veces. Déusenos por inventar personaxes de contos e comezamos a pensar no que pasaría se a xente tivese unha caixa por cabeza e outras cabezas diferentes e o que farían no seu día a día e como se chamarían os seus países... E saíronlles cousas moi interesantes:
- podería haber xente con cabezas de caixa que gardarían todo o bonito que atopaban
- a xente con cabeza de lápis ... viviría en Mundo Lapis e dibuxaría todo o día
- a xente con cabeza de goma.... viviría en Mundo Goma e borraría as tonterías que facemos
- en Mundo Pedra a xente tería a cabeza moi dura ... e andarían a bater testarazos uns a outros
- se a xente tivese cabezas de xabrón ... faría pompas todo o tempo
- e como nón, falaron de Bob Esponxa...
Estas pareceronme as máis curiosas, pero imaxinaron moitas máis, algunhas algo escatolóxicas, cousa bastante habitual nestas idades, como Mundo Caca ... onde todos andarían moi sucios ... Pero a que me fixo CLIC foi Mundo Herba onde a xente tería herba ou follas coma as árbores na cabeza... En realidade xurdeu como unha pregunta, porque xa sabemos que para os nenos destas idades os papás, as mamás e as profes sabémolo todo , todo, todo: ¿Profe, EXISTE Mundo Herba?
Non sei si o que o dixo (agora non lembro si foi Pablo ou Miguel) xa tiña visto algo de eso, paréceme que non, pero a mín saltoume o clic e inmediatamente pensei no facilmente que poderíamos montar esas cabezas.
O de facilmente non resultou certo de todo... e se non que lle pregunten as sufridas señoras da limpeza que, aínda que procurabamos recoller nós o que caía (sin querer ...ou querendo), deberon atopar virutas de madeira e sementes nos sitios máis inverosímiles...Tamén lles resultaba do máis agradable ó tacto meter as máns no caixón de virutas. Cousa aparte foi o céspede, que acabou sementado por tódalas mácetas da clase, no caixón onde están a medrar os carballos do ano pasado e na caixa dos caracoles (que xa o teñen grande para comer ...). Algunhas macetas agora parecen pequenas pradeiras... con un bonito "efecto bonsai". Tamén resultou que non era tan doado meter as virutas dentro das medias, pero o resultado penso que mereceu a pena. Logo pintamos as bocas e pegaron os ollos, colocámos as cabezas en bandexas nás fiestras cerca dos radiadores, encharcámolas de auga i esperamos... Cada pouco botámoslles auga e pulverizamos cun esprai para ter as cabezas empapadas. Aínda non pasara unha semana e comezaron a saír os primeiros pelos verdes... que, por suposto non sobreviviron... porque todos anduveron a tocalos, impacientes por ver a cal deles lle medraban máis... Despois xa procuraron mirar sin tocar e a algún medraronlle auténticas melenas, outros foron máis lentos e a algún costáballe, posiblemente por ter as medias máis tupidas... Velahí o resultado:
