A COBAIA DE BRAIS: unha mascota na clase



LINDA



      Brais levaba bastantes días  falando de que, cando supera coidala, ía ter unha cobaia e que quería traela á clase para ensinar. Así que esta semana chegaron Inés, a súa nai, e máis el coa gaiola da mascota. Foi todo un acontecimento!.

       Para saber máis das cobaias, coñexiños de Indias ou porquiños de Guinea (en inglés), PICADE AQUÍ. 

A GAIOLA DE LINDA

       Brais foi o protagonista do día: empezamos no sitio de reunión intentando gardar silencio para non asustar a Linda, que é o nome da mascota, e para escoitar as explicacións do orgulloso dono. Contounos o que lle dá de comer, como lle prepara a gaiola con virutas e herba seca e que na casa a deixa solta. Cando a trouxo os nenos xa practicaran algo do seu coidado co xogo que lles puxen abaixo de todo no blog (manexando o rato teñen que darlle de comer ou pásarlle o cepillo). Tamén nos dixo que non mordía, só triscaba e que era "moi cagona", pero que non nos preocuparamos porque era "caca seca.."  



BRAIS   E  LINDA



       Despois colleuna, manexouna con coidado e deixoulla tocar a todos os que quixeron, puxolla diante, no colo, nas máns e ata nos bolsillos. Logo mentras deixabamos que descansase un rato, dibuxámola e escribimos algunhas características das cobaias: que son suaves, comedoras, animaliños bos ... roedores e mamíferos. E ademáis Brais estivo ensinando a cobaia en outras clases. Según el Linda acabou a mañán un pouco "alterada" e non me estrana co día que levou!.  Non sei o que sinten as cobaias, pero desde logo Brais estaba todo cheo de razón amosando a súa mascota e os nenos estaban moi emocionados. Xa querían deixala na clase! 

Foi un día moi especial !

ESCULTURAS DE OUTONO

        Un dos primeiros enredos da humanidade foi xogar co que tiñan a carón:  pedras, paos, osos... e por suposto a terra, a auga e........ a lama. Os nenos levan dentro ese afán por tocar e manipular todo o que teñen á mán, e máis se de xeito habitual lles decimos: "non collas eso, no toques aquelo, non te molles, non te metes nas pozas..." 

        O  primeiro día que voltou a choiva, non sei si lembrades que lles puxen aos pequenos a escena da película "Cantando baixo a choiva". Encantoulles, sobre todo eso de ver a un adulto facendo aquelo que sempre lles decimos que non fagan: meterse nas pozas e baixo as pingueiras!. O seguinte día que choveu, foi tanta a auga que caía, que non baixamos ao patio..... pero moitos insistian en que "eles TIÑAN BOTAS DE AUGA e querían imitar a Gene Kelly chapuzando!"

        Outra das cousas máis atraintes para os nenos e as nenas, aparte de enredar coa auga, é poder mesturala coa area e coa terra. No patio temos cubos e pás, para que xoguen coa area, pero unha das normas é que non poden coller auga nos cubos: pois sempre hai algún que o intenta, e cando non poden cos cubos, atopan botes de iogur e cando ven que eso tampouco... algún xa probou a sacar auga do baño en buches na boca!. E claro, imos ampliando as normas cada vez que atopan unha excepción... Eso é un indicativo do placer que lles proporcionan as actividades realizadas manipulando todo tipo de materiais. No currículo de infantil está favorecer as actividades manipulativas con distintos materiais e texturas. 



non é a nosa mán,
... pero non por falta de ganas



        Por non poñernos a amasar na lama, e non por falta de ganas, hai uns días puxémonos a amasar barro na clase: primeiro bolas, logo churros e logo intentamos facer cuncas ou platos e acabamos facendo "esculturas de outono"... Despois incrustaron todo tipo de materiais que tíñamos pola clase: pedriñas, sementes e froitos de camelias, palliñas, cunchas, cocos e landras... cada un o que máis lle gustaba dentro dos materiais que fomos escollendo. Uns foron moi simétricos, outros minimalistas, outros puxeron todo o que lles collía...  algúns tiñan moi claro o que poñer, outros foron poñendo o que escollía o amigo e varios foron por libre!.

       Cando secaron, déronlle unha man de barniz  e xa vedes que bonitas nos quedaron!. E por suposto, coma sempre, non daban esperado a que secaran de todo: non temos paciencia!

(a música de fondo é un vals de Johann Strauss) 

UNHA ORUGA NA CLASE

      Moitas veces os nenos traen a clase cousas que atopan e que queren amosarlle a todos e hoxe Cristobal trouxo a clase unha sorpresa:  unha preciosa oruga de cor verde, con raias negras e puntiños laranxa. Cando comezamos a clase, fomos todos ao sitio de reunión e Cris contounos que na casa tiña máis, porque as atopou frente á súa casa nunha planta de fiuncho. Durante o verán Cris e o seu irmán Aarón atoparon máis e coidaronas, así que  xa sabía en que clase de bolboreta  se convertiría.

          É unha oruga da bolboreta  "papilio macaón" e Pilar, a nai de Cris, mandounos unha páxina que tén un montón de información e, sobre todo, unhas preciosas fotos de todo o proceso de metamorfose desde que sae dos ovos. (picade aquí para vela)

      Agora imos a darlles de comer fiuncho e prepararlle unha casa nova para que cando se transforme poida voar ata que a soltemos despois de que extenda as alas:  vimos que desde que rompe a crisálida e sae, pode levarlle unha ou dúas horas. Despois de ver as fotos, algúns dixeron que viran esas orugas algunha vez, e que cando nacen son case negras e con picos, pero non sabían de qué podían ser.

Cris e a oruga                                                                        A bolboreta

As fases da metamorfose

 

         
    Na clase xa o ano pasado vimos  a metamorfose  dos vermes de seda, e agora imos esperar a ver si podemos ver como esta oruga se convirte en crisálida e logo en bolboreta. Parece que non vai tardar moito porque a media mañán estaba moi quieta e gordiña  e poñendose como encollida cabeza abaixo. Despois de observar a oruga e de ver as fotos que nos mandou Pilar, puxemos un par de time lapse para poder ver en menos de un minuto toda a metamorfose, e despois escribimos e tamén coloreamos unha. 

Esta non é a papilio, pero vimos moi ben a metamorfose!  

  

      Nestes outros videos podemos ver como se alimenta a papilio cando é oruga e cando xa é bolboreta, xa que todos recordaban que a lingua das bolboretas está enroscada en forma de espiral. Tamén nos quedamos co porqué das dúas manchiñas vermellas nas ás: son ollos de trampa para enganar aos paxaros e que nunca as ataquen na cabeza senón no extremo oposto,  xa que así poden fuxir con poucos danos...

        E, por último quería volver a recomendarvos unha serie de cortos que con  moito humor, imaxinación  e bastante ironía, nos contan "a vida privada dos insectos". A serie chámase "MINÚSCULOS" é do francés Thomas Szabo e podedes atopalos todos en You Tube. Mesturan imaxe real para os fondos e animación para os personaxes, con uns curiosos efectos sonoros do mundo "human" e que aos nenos lles encantan. Os que maís lles gustan son os das xoaniñas e as moscas.

Espero que vos gusten como a nós.

AS CABAZAS E O SAMAÍN



A nosa cabaza

       Estos son días de medo, de Halloween e Samaín, xa que a estas alturas conviven xuntos a tradición e máis as costumes alléas. Aínda que non son tan alléas porque esta é una tradición  de ida e volta, xa que foron os emigrantes irlandeses os que a que levaron a América. Alá acabou convertida nunha especie de antroido de outono e agora impónse cada vez máis  entre nós, influidos moitas veces polas películas, por eso vemos zombies, mostros e vampiros e bruxas…

       O Samaín era unha celebración de orixe celta que o cristianismo reconvirteu no Día de todolos Santos. Esta festa levaba unhas décadas olvidada, pero nos últimos años estase volvendo a recuperar.

     

      A noite do 31 de outubro comeza o Ano Novo Celta, remata o verán e entra o inverno. O Samaín representaba o ritual da última colleita e o regreso dos rebaños ás cortes. Esta noite as ánimas dos defuntos atravesan a porta que separa o mundo dos vivos e dos mortos e visitan as casas das súas familias, onde eran benvidos, para quentarse e comer. Esta tradición servía para  que os  vivos recordasen e rendesen culto aos antepasados falecidos, e por eso os galegos temos tan arraigada a tradición da visita aos cemiterios para lembrar aos defuntos e poñerlle flores.

     

            Pola contra, as animas malignas tiñan que ser afastadas, polo que os celtas metían candeas dentro dos cráneos dos enemigos mortos e poñíanas nos cruces dos camiños e dos castros. As cabezas dos enemigos eran consideradas un elemento de carácter sagrado que protexía e daba prestixio ao posuidor. Adornaban con elas as portas das súas casas, xa que os celtas creían que o espíritu e a forza dos enemigos estaba nas cabezas e así quedaban coa súa forza. De ahí ven a orixe de tallar as cabazas como se fosen cabezas.

Mais nos vale, porque na clase non ía ser moi doado valeirar cráneos!

     A cabaza de Anxo éra moi dura  e xa nos costou abondo baleirala, en cambio a de Irene como era pequeniña foinos máis doada. Cando as rematamos, despois de facer a sopa e o biscoito de cabaza , metémoslles candeas dentro e cando chegaron pola maná todas as luces estaban apagadas... pero estes nenos son uns destemidos que nos lle teñen medo a nada! Ou eso era o que se vía nas caras, aínda que o medo é libre…

 (Este é un  vídeo elaborado pola biblioteca do Ceip Mestres Goldar coa canción do grupo Mamá Cabra, incluida en "Patatín, patatán"). E segue  outro divertido video de esqueletos que nos sirve para contar e rimar. E para rematar, un pouquiño máis de historia.

  

E picade aquí abaixo para saber máis sobre a historia do Samaín.



O samaín   (clic)