Hoxe  ¡por fín!  levamos á casa os caracois de pasta que fixemos na clase: en esta presentación podedes ver o  proceso e o traballo que nos deron. Bueno, eso non o podedes ver : pero imaxinádenos a todos á vez coas máns na masa ... e leede a páxina onde puxen algúns dos comentarios que fixemos ...

       Como tivemos que traballar en varias fases leváronnos bastante tempo, sobre todo o secado da masa  que foi o que puxo a proba a paciencia de todos eles.  Conclusión: ¡Temos moi pouca! Cada día comprobaban o grado de secado da pasta... a verdade é que tardou moito en secar de todo, pero por fín pudemos poñernos a pintar e decorar.

  Como podedes ver, penso que  quedaron moi bonitos!!!

Os caracois da maía en pasta de madeira

View more presentations from castrigo

      Onte Mónica trouxo unha caixa moi grande ao colexio... dentro  podiamos escoitar algo que rebulía e piaba. Tardamos un ratiño en abrila e intentamos adiviñar o que podería haber dentro. Colocados no sitio de reunión e despois de pensar un bó rato , abrimos a caixa e ...

¡SORPRESA!

eran dous preciosos pitiños de cores amarela e castaña 

      As nosas caras eran un conxunto de expresións de sorpresa, emoción, asombro e sobre todo de tenrura... 

 Estabamos emocionados  e todos querían tocalos. Antes de nada deixamos que bebesen e que comesen. Mónica contounos que eran oito pitiños de sete días e que os outros estaban coa nai no galiñeiro e ensinounos duas fotos da galiña. Cando xa estaban tranquilos e acostumados a vernos (e a oirnos), comenzaron a pasear no medio da roda e as extender as plumas e dar pequenos paseiños,e así, pouco a pouco, un a un, os nenos foron pasando, primeiro a puntiña dos  dedos e logo toda a man, por riba dos pitiños. Os comentarios foron de todo tipo: sobre a cor, o tamaño, o suaves que eran , o quentiños, que si nos picoteaban os dedos... A pesar dos achuchóns que lles demos, debían estar relaxadiños, porque hasta se deixaron levar polas urxencias fisiolóxicas habituais nos pitiños, co correspondente barullo dos rapaces porque se nos cagaran na clase... (Ou eso... ou estaban cagadiños de medo! )

Dous pitiños na clase

View more presentations from castrigo

 Despois cantámoslles a canción "Los pollitos hacen...", con algunha pequena interferencia...

Día Mundial do Medioambiente

    Hoxe celébrase en todo o mundo o Día do Medioambiente... Pero ¿qué podemos facer nós para preservalo e protexelo? Podemos facer algo desde a clase, cos pequenos? Esta é unha pregunta que só tén unha resposta : SI.  Cada día temos que ensinarlles a ser responsables do seu entorno, do seu coidado,  teñen que ser respetuosos co medio que os rodea, coas plantas, cos animais; algo tan sinxelo como non tirar o lixo fora de sitio, coma non derrochar a auga nin o resto dos recursos de que dispoñen. Tan doado coma non tirar un chicle ao chan, coma coidar o xardín do cole: empezando por unha maceta, poden rematar salvando un planeta...

     Ademáis, estamos na obriga de coidar o planeta para eles e eles teñen o dereito a recibilo de nós de xeito que lles permita vivir en condicións prósperas e seguras.  Tampouco podemos permitir que coñezan un grilo ou unha rá na tele ou por internet : coñecen o nome e os poderes de douscentos pokemóns, pero non o do páxaro que pasa pola ventá ...  Para querer salvar algo, teñen que aprecialo, coñecelo e amalo. E sobre todo, teñen que sentirse parte del.

     

 Se ademáis queredes saber o que opinaba un vello indio da terra na que vivía, alá polo ano 1854, dádelle un vistazo á última entrada do blog da Biblioteca . Alí tamén está colgada esta impresionante película sobre o mundo no que vivimos e a responsabilidade que temos con el : 

este é o noso fogar  (HOME)

 

*HOME*