Apoiando ás unitarias

     Estos días  andábase a falar de pechar as unitarias de Covas e de Agrón. Dúas máis nunha longa lista de peches: pinga a pinga pechanse escolas unitarias que conectaban aos nenos coa súa aldea, co seu entorno e coas xentes. Andan agora que sí, que nón ... Total, son poucos nenos, teñen colexios grandes a carón  (con comedor, con transporte...). Ofréceselles aos nenos a posibilidade de socializarse mellor (?), de achegarse a máis especialistas, a máis medios (?) e moitas cousas máis ... Como non van querer esa ¿maravilla? que se lles oferta e deixar unha escola rural pequena, con poucos nenos (?), onde unha mestra con un par de especialistas vese na ¿obriga? de impartir todo ela sóa .... Pois afortunadamente non é así: as mestras e os pais e nais  de Covas e Agrón non queren permitir que lles pechen a súa escola de toda a vida, QUEREN UN ENSINO DE CALIDADE, sin masificacións, con recreos que de verdade son un momento de descanso e relax  e sin tensións. Queren  un ensino que permite unha  atención máis personalizada, queren que os nenos e nenas medren e se eduquen no seu entorno,  en contacto cos veciños. Queren para os pequenos un entorno agradable, tranquilo, onde todos se coñecen, onde todos son "comunidade educativa". Non é certo que os nenos das unitarias teñan menos posibilidades ou medios, ou o que sexa, que os dos colexios do entorno. Pola contra,  son afortunados xa que teñen "tempo e espacio", e non teñen que competir por un recanto para moverse ou de un instante para expresarse...             

     Algúns comentan que as unitarias non son "rentables"... pode ser, sobre todo si medimos a calidade do ensino en térmos económicos. Pero sí que son rentables en canto a calidade, atención... incluso felicidade dos pequenos. Si me apurades, a groso modo, penso que é a mesma diferencia que entre os poliños de corral e os de granxa...  Logo falamos do ensino en Finlandia!

     

      E non digo máis, pero aínda recordo con emoción unha conferencia de Avelino Pousa Antelo, mestre e pai de mestras, que fixo unha das máis fermosas defensas  das escolas rurais galegas. Se aquela charla a tiveran escoitado máis, probablemente non se falaría de pechar escolas rurais, senón pola contra: serían obxecto de protección especial.  

 

 

     Esperemos que á volta das vacacións os pequenos de Agrón e Covas poidan seguir disfrutando das súas escolas!

máis información en:

os pais de 24 nenos ...

os pais esixen...

é algo máis que pechar unha escola...

o concello de Ames comprométese cos pais

"EMBOLSARTE"

   

    Como actividade plástica de remate de curso preparamos unhas bolsas para levar a casa os nosos traballos. Merquei unhas de papel de estraza e puxémonos a pintalas, como un soporte máis dos que levamos empregados este curso (papel continuo, folios, pedras, botes de plástico ...). Tamén pintamos as carpetas para levar o material de sensorial. Cada un deixouse levar pola súa imaxinación e durante o proceso fomos transformando unhas bolsas que eran todas iguais en preciosos "cadros" que estaban desexando levar a casa (... aínda que fora baleiros!). 

    O venres embolsamos todo para levalo. E para velos desde outra perspectiva "enmarquei" as bolsas como se fosen cadros, e por eso a esta entrada lle chamei EMBOLSARTE: arte en bolsas.

ESCULTURAS

  Os contos, ademáis do simple placer de escoitalos e de observar as súas fermosas imaxes, sírvennos moitas veces como recurso para dar pé a outras cousas.   Por exemplo, CRONIÑONA de Michel Gay da Editorial Corimbo e ALATORCIDA de Janell Cannon da Editorial Juventud, sírvennos para iniciarnos no mundo da "ESCULTURA".

   CRONIÑONA narra a través da máis pequena da tribu unha historia que "pasa fai máis de 10.000 anos, cando os homes primitivos xa descubriran o lume e moitas cousas máis, pero aínda descoñecian a BONECA". Croniñona quere ser maior e amasa unha boneca de barro... que por casualidade acaba no lume. Tamén falamos dos inicios da cerámica nas tribus primitivas e dos usos que lle deron: potas cuncas... Tamén demos un paseo ao cole dos maiores para ver o enorme mural de terracota que está no piso de arriba.

    E estas son as bonecas que fixemos coa plastilina: os olliños que puxemos eran os graos de millo que temos na clase. (Si que nos dou de sí o millo este ano!)

    ALATORCIDA é outro fermoso álbum ilustrado sobre unha pequena cucaracha que ten unha ala torta, pero que é especial: é unha artista que disfruta facendo esculturas con follas e vexetais. O malo é que tódolos bichos do bosque lle destrozan as súas obras hasta que un día decide vengarse en outros máis pequenos que ela: as formigas. Pero a través de estas aprenderá o valor da compaixón e a solidariedade e convertirase nunha heroina.
  
    Nós fixemos as esculturas empregando plastilina, pallinas, millo, limpapipas, paos, depresores de cor... e todo o que atopamos...  Aquí vai unha parte do proceso e as obras resultantes:

  

RETRATOS

   Aínda que xa rematamos o curso quédanme pendientes varias entradas coas derradeiras actividades que fixemos na clase. (Ao longo da semana irei subindo  as que me faltan). Unha delas foi esta que vos poño aquí na que están os seus autorretratos e tamén algúns retratos de alguén que queremos.            

    Fixéronas a partir de dúas plantillas diferentes (un óvalo e o perfíl de media cara) despois de traballar, xogar, cantar e falar sobre as partes da cara. Algúns retratos empezaron sendo unha persoa e remataron sendo outra, como veredes houbo algúns cambios de opinión... 

PINTANDO COMO POLLOCK

     Fai uns días comenzamos a pintar en grupo uns grandes círculos utilizando só dúas cores. Cando secaron cada neno escolleu outra obra na que non traballaramos antes. Logo estivemos falando de outros tipos e técnicas de pintura: con pincel, con brochas, por chorreo, por goteo ... e por salpicado. Falamos de Jacson Pollock e analizamos varias das súas obras. O que máis lles gustou de este artista, foi o tamaño dos botes de pintura que usaba e as técnicas de chorreo e salpicado (avisando de que nós, por cuestión de espacio, non era moi convinte que a utilizasemos, "sobre todo na casa"... ).

      Despois   puxémonos a transformar os círculos  utilizando cores que contrastasen coas da base da que partimos, e este foi o resultado da nosa intervención :

 

PINTANDO XUNTOS NA MAÍA

 Estamos pintando en grupo obras de gran formato. Repartidos polo chan tíñamos varios papeis con un círculo cada un e comezamos a colorealos con pinceis.  Agora imos a seguir traballando sobre eles a ver a onde nos leva a imaxinación de cada un... Este foi o primeiro paso:

UNHA HORTIÑA NA MAÍA...

      Fai unhas semanas comezamos unha actividade relacionada coa natureza, co respeto e o coidado do entorno máis próximo.

     Queremos que coñezan  como se producen algúns dos alimentos que comemos... e que valoren o esforzo que supón o traballo no campo.

     

     Resulta que na clase temos aínda as espigas do millo que se trouxera a clase no outono e non tíñamos pensado facer nada máis con el hasta o día que saímos a Castrigo e atopamos unha horta plantada de novo, na que vimos unhas coles (como as do conto do coelliño branco que tanto nos gusta). Aquel día díxenlles que para que o millo medrase máis que o que temos nas macetas de clase, tíñamos que plantalo na terra.  Así que pensamos facer unha pequena horta no cole.         

     

       Ensineilles aos nenos un pequeno recuncho de terra onde temos a laranxeira e que estaba un pouco "a monte". Non temos moito sitio, pero a ventaxa é que que está illado e ten auga. 

    Comezamos un día "explorando" o terreo para ver as posibilidades, pero despois non parou de chover e a actividade foisenos retrasando moito, logo estropeouse a cámara onde estaban a maioría das fotos e agora por fín pódovos mostrar o que levamos feito ata o de agora. Eu fun podando as ramas baixas do aligustre para poder andar por alí  e retiramos as camelias mortas (estarían cheas de flores se non fose que lles cortaron a piel a carón...).

   Outro día fomos arrincando as herbas e os nenos axudaron a amontonalas ... levamos ferramentas e todo!. Por certo, gústalles máis amontonar que arrincar... Tamén se apuntaron os nenos da clase de María José e os de Marta. De paso estamos pensando o que podemos sementar cando deamos montado os bancais, e tamén queremos poñer un par de árbores froiteiras. Bueno, os nenos querían poñer de todo... pero o sitio é moi pequeniño. É unha actividade que  continuaremos o curso que ven, xa que este está a punto de rematar.

  

 Aquí estamos en faena: